Eski bloktan alıntı ve devamı...

"Neredeyse 40 yaşında, mükemmel 2 çocuğun annesi olabilmeyi şimdiye kadar başarmış ve bundan sonra da başarmaya devam edeceğini düşünen, 35'inde öğrenci olmaya karar vermiş, gönül koyduğu mesleği yapmak için ancak o zaman fırsat bulabilmiş, en büyük yardımcısı 13 yaşındaki kızı olan, ele avuca sığmayan, zıpır bir de oğul annesi, İstanbul'u çok severken son zamanlarda artık bu şehirde nefes bile alamaz olmuş, terk etmek için kendine sürekli nedenler arayan, ama bunu göreceli olarak erteleyen,-önünde sonunda gidecek-,herkes ile iyi anlaşmaya çalışan,ama özel ilişkilerinde sürekli sorun yaşayan, buna rağmen yaşama optimist yaklaşımından hiç bir şey kaybetmeyen -polyanna'yı okduktan sonra edindiği bir felsefe-, çocuklarına da bunu aşılayan,şimdiye kadar kurduğu hayallerin tamamına yakınını ya kendi çabasıyla ya da birazcık yardımla -:)- gerçekleştirmeyi başaran, annenin çocuğu için yaptıklarının dışındakilerinin asla fedakarlık olamayacağını-yani karşılıksız hiç bir şeyin yapılmadığını- zaman içinde tecrübe etmiş, kendini sıradan görmeyen,en azından sıradan olmamak,klasikleşmemek için elinden geleni yapan, dostluğa,arkadaşlığa,en önemlisi bağlılığa ve güvene önem veren bir kadın..." Bu ilk blogumdaki profilimde gözüken yazıydı. Buna ek olarak ben artık 44 yaşındayım, evlendim ve bir evlat sahibi daha oldum. Bağlılık ve güvene önem verdiğimi söylemişim son cümlelerimde, işte bunun tam da karşılığını buldum hayat arkadaşımda, muhteşem bir adamla evliyim... Okulumu bitirdim tabiki, ve radikal bir kararla, bir öğle yemeğinde İstanbul'u terk etmeye karar verip, 6 ay içinde bu kararımızı uygulayıp, Bodrum'a yerleştik. Yaklaşık 1 yıldır 3 çocuğumuzla birlikte Bodrum'da yaşıyoruz. Herkes için dileğim o koca şehri terk etme gücünü içlerinde bulabilmeleri...

İfade.....

Aslında bloglamaya  tam 4 yıl önce başladım, fakat o kadar ara vermişim ki, adresimi hatırlıyorum  hesabıma giremiyorum. Bende çareyi yeni bir blog açmakta buldum. Ama bu sefer kararlıyım, istikrarla devam edeceğim. Yaşamımda o kadar çok değişiklik olmuş ki 3 yılda, blog tutmaya ne zamanım ne de ruh halim el vermiş. Şimdi biraz biraz kendime geliyorum ve aynı iş yerinde bir arkadaşımın yeni blogunu görünce hadi bende benimkine devam edeyim dedim. Bulamayınca da yeni bir adres aldım. Eski fotoğraflarımı buradan da yayınlayacağım. Yazacağım, bakalım nereye gideceğim, göreceğiz...