Dün akşam sosyal paylaşımda gördüğüm bir haber yüreğimi yerinden çıkardı. 30 yıllık dostum -dostum diyorum daha önceki yazımda bahsettiğim dostlarımdan biri zira- Şubat ayında bir kitap çıkarıyormuş. Kızı ile ortak yazdığı... Kızının da yazar olması elbette benim için bir süprizdi. Daha önceki konuşmalarımızda hiç bahsi geçmemişti. Sabahı sabah ettim ve aradım. Göz yaşlarıma hakim olamadım. O kadar gurur duydum ki anne-kız ile kelimelerle tarif edilemez. Hele öyle bir şey söyledi ki, onunla gurur duyduğumu söylediğimde, dahai bir kötü oldum. 35 yaşında, üniversiteyi kazandığımı söylediğimde sanki çocuğuyla gurur duyduğu gibi guru duymuş benimle. İlk kez söylüyor bunu bana. Benimkisi ise daha bir farklıydı. Çocuklarımızdan zaten beklediğimiz az da olsa başarıyı, 40 yaşında arkadaşımızda görünce daha farklı ve daha bilinçli hissediyor insan. Merakla ve heyecanla bekliyorum kitabını.
Yıllar önce yaşadığı evde yazılarına bir örnek göstermişti bana. İnanamıştım, lisedeki o haşarı, uçarı, zıpır kızın nasıl böyler şeyler yazabildiğine. Değerlendirmelisin bunu demiştim. Gülmüştük beraber. Yine 4 yıl önce evinin utfağında, bana bu projesinden bahsettiğinde, ümitsizlik sesinlemiştik sözlerinde. Yayın evi bulmakta zorlanıyordu. İşte 4 yılda azmin getirdiği zafer. Şubat'da raflarda kitabı canım arkadaşımın. Keyifle ve gülerek okuyucağıma eminim.
Seninle lisenin son iki yılında geçirdiğimiz, o inanılmaz günler dün gibi aklımda. Şimdi burada hatırlatmak doğru olmaz, ününe gölge düşürmek istemem. Ama, bugün aklıma gelmedei desem yalan olur. Çok ünlü bir yazar olduğunu hayal ettim. TV programlarına çıktığını, röpörtajlar verdiğini. Bende senin hakkında bildiklerimi, tüm kanallara anlatıyorum. Ah ne komik olurdu.
Canım dostum, çıktığın bu yolda başarıların devamını en içten duygularımla diliyorum. Umarım, her şey beklediğin gibi olur.
Not: Bu arada, Hazal'a okuttum notları çok saşırdı. (anladın sen onu :)))))
