Aslında;
Tüm hayatımı sana en ince ayrıntısına kadar sana anlattığım, sonrasında bana kızdığında ve sinirlendiğinde bunu kendine malzeme yapmana izin verdiğim için, suç sende değil bende...
Yaşamın boyunca, kimseye ihtiyaç duymadan, kendi ayaklarım üzerinde durmayı başardığım ve bunun verdiği özgüvenle, tartışmalarda sanki her şeyi yapabilecek bir güç sergilediğim için suç sende değil bende...
Sensiz nefes alamaz gibi hissettiğim için suç sende değil bende...
Seni son altı ayda, belki 10 kez hava alanından uğurlarken, benden kocaman bir parçayı da yanında götürdüğünü hissettiğim için, suç sende değil bende...
Üstüme başıma bir şey almak istediğimde, sen yanımdaysan muhakkak onu sana beğendirme isteği içinde olduğum için suç sende değil bende...
Neredeyse 5 yıldır, her türlü durumda senin onayını almadan hareket etmek istemediğim için, suç sende değil bende...
Yaptığım her yemeğin, senin tarafından beğenilmemsinin hep ön planda olması, benim açımdan önem teşkil ettiği için, suç sende değil bende....
Senin hayallerini ya da isteklerini, kendi hayallerimi ve isteklerimi erteleme pahasına, öncelikde tuttuğum için, suç sende değil bende...
Seninle geçen dört yılın sonunda, aslında bana söylediğin kocaman bir yalanı hala hazmetmeye çalıştığım için, suç sende değil bende...
Her tartışmada beni parçalara ayırıp, duygularımı lime lime etmene izin verdiğim için, suç sende değil bende...
Yaptıklarımı ve yapacaklarımı sürekli önüne getirmediğim için, suç sende değil bende...
Dışardaki pek çok kadına göre, çok daha fazla özgüvenli olduğum ve bunu sana sürekli hissettirdiğim için, suç sende değil bende...
Egomun sesini şu sıralar fazla dinlediğim, onu çok büyüttüğüm ve hata yaptığım için, suç sende değil bende...
Son olarak, seni bu kadar çok sevdiğim ve önemsediğim için, SUÇ SENDE DEĞİL BENDE...
